Planes, trains and automobiles

De bovenstaande titel slaat niet alleen op de rit die Nienke en ik de afgelopen 36 uur hebben moeten doorstaan, maar het leek me ook leuk nog even een stukje te schrijven over reizen in India in het algemeen (voor zover ik daar echts iets over kan zeggen).

Eerst even over de afgelopen 36 uur: We zouden op 9 februari om 18.10 uur de nachtrein nemen van Varanasi naar Kolkatta waar we rond 7.30 uur de volgende ochtend aan zouden komen. Vanaf Kolkatta hadden we dan weer een vlucht om 21.40 uur naar Bangkok waar we op de 11de ons visum voor Birma zouden regelen en de 12de naar Birma zouden vliegen. Perfecte planning van ons, ware het niet dat de trein in Varanasi uiteindelijk 11 uur vertraagd was en wij pas rond 5.30 uur vertrokken naar Kolkatta en het dus maar de vraag was of we de vlucht uberhaupt nog zouden halen. Nou is wachten op een Nederlands station al geen pretje, maar midden in de nacht in Varanasi op het station staan terwijl je niet weet hoe laat de trein precies komt, in de kou, tussen de koeien en de mensen die gewoon op het perron gaan slapen alsof het Lowlands is, is hele andere koek. De informatie die ze geven over de treinvertraging is zeer beperkt en vooral incorrect; eerst hadden we 2 uur vertraging, toen zou de trein om 23.30 uur komen, vervolgens om 00.30, vervolgens om 01.15, om 3.00 uur en om 5.00 uur, om echt te arriveren om 5.30 uur. Tegen die tijd waren wij natuurlijk doodmoe, verkleumd en chagrijnig, maar we hadden in elk geval de trein! De 13,5 uur in de trein hebben we vooral besteed aan uitrusten en stressen of we het vliegtuig wel zouden halen. Gelukkig is alles uiteindelijk goed gekomen en kwamen we om 20.00 uur aan op het vliegveld (check-in zou sluiten om 20.15 uur...) en zitten we nu in het heerlijk warme Bangkok!

Dan wat over reizen in het algemeen: ten eerste rijdt iedereen in India als een complete idioot. Er wordt non-stop getoeterd, links ingehaald, rechts ingehaald, bumper aan bumper gereden, tegen het verkeer in gereden; van een eenbaansweg wordt met gemak een 4-baansweg gemaakt en iedereen (voetgangers, fietsers, riksja's en auto's) maakt gebruik van dezelfde weg. De weg oversteken is elke keer weer een doodsbeproeving. Vreemd genoeg hebben we nog niet echt ongelukken gezien, dus de Indiërs hebben of massaal een engeltje op hun schouders, of ze zijn stiekem allemaal hele goede autorijders.

Dan de treinen: Deze zijn opgedeeld in verschillende klassen: 1AC, 2AC, 3AC, sleeper en 2e klasse ongereserveerd. In 1AC heb je een eigen hutje waar je kan slapen, de 2AC bestaat uit een compartiment met 2 bedjes aan elke muur (dus 4 in totaal); in deze 2 klassen hebben we niet gereisd dus hier kan ik niets over zeggen maar het schijnt vrij luxe te zijn. In de 3AC zitten aan elke muur 3 bedjes (dus 6 in totaal) en worden de compartimenten gescheiden door gordijnen. Daarnaast wordt er ook beddengoed geleverd. Klinkt allemaal best ok, maar in de praktijk is het vrij shabby. Als je er eenmaal aan gewend bent is het prima om te kunnen slapen. De Sleeper klasse is hetzelfde ingedeeld als de 3AC, maar dan zonder Airco (dus met open raampjes), zonder gordijntjes en zonder beddengoed. Voor de Indiërs waarschijnlijk nog steeds vrij luxe, maar voor ons toch wel heel basic. Niet de ideale slaapplek als je 12 uur moet met de nachttrein. De 2e klasse ongereserveerd hebben we niet meegemaakt (ben er nog niet uit of we daar blij mee moeten zijn of niet), maar daarvoor kan iedereen gewoon een kaartje kopen. Gevolg is dus dat deze coupés compleet uitpuilen met mensen. Voor een paar uur is dat misschien prima, maar als je je bedenkt dat mensen ook de hele nacht in deze klasse zitten is dat best afzien.

Foto's hierbij volgen nog, bij het vorige blog heb ik ze net geplaatst!