Phnom Penh en Saigon (oftewel één en al ellende)
Blijf op de hoogte en volg Willie
18 April 2013 | Vietnam, Mui Ne
Hallo mensen!
Het lijkt me weer tijd voor een nieuwe update. Nog maar 2,5 week te gaan voor ik weer naar huis vlieg…. Aan de ene kant fijn om iedereen weer te zien en weer thuis te zijn, aan de andere kant is er nog zoveel te zien en ben ik toch een beetje gewend aan de vrijheid van het reizen. Voor- en nadelen dus.
Voor ik verder ga waar ik was gebleven (Kampot) moet ik nog even één ding toevoegen aan mijn vorige blog: in Koh Rong zijn we ook nog ’s nachts gaan zwemmen in de zee waarbij je het plankton ziet oplichten (voor iedereen die Life of Pi heeft gezien: zoiets maar dan minder). Heel mooi!
Ok, dan verder vanaf Kampot. Zoals gezegd ben ik daarna naar Phnom Penh gegaan, de hoofdstad van Cambodja. Ik vond het best een aangename stad om een paar dagen rond te hangen. Op de dag van aankomst een beetje de stad verkend te voet en de volgende dag met een tuktukgids (“Peter”, hij is een halve celebrity in Phnom Penh) en een Vlaams stel naar de Killing Fields en het Tuol Sleng Musuem geweest. Het Tuol Sleng Museum was ooit een school maar werd ten tijden van de Rode Khmer omgedoopt tot gevangenis/martelcentrum. Cambodjanen die verdacht werden van verraad/samenzwering, etc. werden hier (en naar andere gevangenissen) gebracht. Daar werden ze net zo lang gemarteld totdat ze een bekentenis aflegden. De gevangenen die niet door de martelingen stierven werden vervolgens geëxecuteerd in Choeung Ek (één van de vele Kiliing Fields in het land). Ik zal jullie niet lastigvallen met een geschiedenisles (voor mensen die het hele verhaal willen, zie http://nl.wikipedia.org/wiki/Rode_Khmer ) maar het is heel bizar dat dit allemaal nog vrij kort geleden heeft plaatsgevonden (1975-1979), hoeveel mensen er wel niet zijn omgekomen tijdens het Rode Khmerbewind (1,7 a 3 miljoen – op een bevolking van 7 miljoen) en dat iedereen boven de 35 dit dus heeft meegemaakt. Ook bizar is dat de huidige minister president (en een groot deel van de regering) ooit bij de Rode Khmer heeft gezeten en al 25 jaar aan de macht is, ondanks verkiezingen (corruptie viert hier hoogtij). Daarna (het was inmiddels donker) ook nog even naar een zijdeboerderij geweest. Best interessant eigenlijk, had geen idee hoe zijde werd gemaakt. Snap nu wel waarom dierenliefhebbers anti zijde zijn, de poppen worden namelijk gekookt om de zijde te kunnen krijgen en de vlinders hebben kleine vleugels zodat ze niet weg kunnen vliegen…
Na de treurige geschiedenis van Cambodja was het tijd om naar een ander land te gaan met een ‘interessante’ geschiedenis: Vietnam. Wegens een foutje van de ambassade ging mijn visum pas de 14e in en niet de 13e en moest ik dus nog een dagje extra in Phnom Penh blijven. Vanwege het nieuwjaar was het niet meer mogelijk op de 14e een rechtstreekse bus naar Saigon te krijgen en moest ik dus een hele trage bus-boot-bus combinatie nemen (met traag bedoel ik in dit geval om 8 uur ’s ochtends vetrekken en pas om 01.00 uur aankomen – gelukkig was de tocht op zich best mooi). De 15e (maandag) een beetje rondgewandeld in Saigon (wederom best een leuke stad eigenlijk) en ’s middags naar het War Museum geweest. Dit is vooral een fototentoonstelling over de Vietnamoorlog. De tentoonstelling is wel een beetje eenzijdig (de VS was fout, de Noord-Vietnamese communistische regering goed – Vietnam is nog steeds een één-partijdige communistische staat) maar wel heel indrukwekkend. Dinsdag ben ik met een tour naar de Cu Chi tunnels geweest. Dit gebied bestaan uit een ondergronds tunnelcomplex van iets van 200 km, waar de Vietnamezen tijdens de oorlog schuilden en de gevechten tegen de Amerikanen organiseerden. Een heel klein deel van de tunnel is te bezoeken en ik kan jullie vertellen dat die Vietnamezen hele kleine mensjes zijn. Na slechts 40 meter ondergronds ben ik er weer uitgegaan aangezien gehurkt voortbewegen niet mijn favoriete bezigheid is; een beetje een claustrofobische activiteit.
Na Saigon ben gister ik veder gegaan naar Mui Ne (waar ik nu nog zit), een strandplaatsje met verdacht veel Russen (blijkbaar is voor de kust olie gevonden en halen de Russen dit uit de grond). Hier ben ik vooral om nog even wat bij te kleuren en de zandduinen te zien. Daar vanmiddag heen geweest: ze waren ok, maar niet geweldig. Wel is het heerlijk om na alle grote steden weer even op het strand te liggen. Morgen ga ik weer verder naar Dalat. Deze plek ligt wat hoger, dus als het goed is is het daar wat koeler… we zullen zien!
Het lijkt me weer tijd voor een nieuwe update. Nog maar 2,5 week te gaan voor ik weer naar huis vlieg…. Aan de ene kant fijn om iedereen weer te zien en weer thuis te zijn, aan de andere kant is er nog zoveel te zien en ben ik toch een beetje gewend aan de vrijheid van het reizen. Voor- en nadelen dus.
Voor ik verder ga waar ik was gebleven (Kampot) moet ik nog even één ding toevoegen aan mijn vorige blog: in Koh Rong zijn we ook nog ’s nachts gaan zwemmen in de zee waarbij je het plankton ziet oplichten (voor iedereen die Life of Pi heeft gezien: zoiets maar dan minder). Heel mooi!
Ok, dan verder vanaf Kampot. Zoals gezegd ben ik daarna naar Phnom Penh gegaan, de hoofdstad van Cambodja. Ik vond het best een aangename stad om een paar dagen rond te hangen. Op de dag van aankomst een beetje de stad verkend te voet en de volgende dag met een tuktukgids (“Peter”, hij is een halve celebrity in Phnom Penh) en een Vlaams stel naar de Killing Fields en het Tuol Sleng Musuem geweest. Het Tuol Sleng Museum was ooit een school maar werd ten tijden van de Rode Khmer omgedoopt tot gevangenis/martelcentrum. Cambodjanen die verdacht werden van verraad/samenzwering, etc. werden hier (en naar andere gevangenissen) gebracht. Daar werden ze net zo lang gemarteld totdat ze een bekentenis aflegden. De gevangenen die niet door de martelingen stierven werden vervolgens geëxecuteerd in Choeung Ek (één van de vele Kiliing Fields in het land). Ik zal jullie niet lastigvallen met een geschiedenisles (voor mensen die het hele verhaal willen, zie http://nl.wikipedia.org/wiki/Rode_Khmer ) maar het is heel bizar dat dit allemaal nog vrij kort geleden heeft plaatsgevonden (1975-1979), hoeveel mensen er wel niet zijn omgekomen tijdens het Rode Khmerbewind (1,7 a 3 miljoen – op een bevolking van 7 miljoen) en dat iedereen boven de 35 dit dus heeft meegemaakt. Ook bizar is dat de huidige minister president (en een groot deel van de regering) ooit bij de Rode Khmer heeft gezeten en al 25 jaar aan de macht is, ondanks verkiezingen (corruptie viert hier hoogtij). Daarna (het was inmiddels donker) ook nog even naar een zijdeboerderij geweest. Best interessant eigenlijk, had geen idee hoe zijde werd gemaakt. Snap nu wel waarom dierenliefhebbers anti zijde zijn, de poppen worden namelijk gekookt om de zijde te kunnen krijgen en de vlinders hebben kleine vleugels zodat ze niet weg kunnen vliegen…
Na de treurige geschiedenis van Cambodja was het tijd om naar een ander land te gaan met een ‘interessante’ geschiedenis: Vietnam. Wegens een foutje van de ambassade ging mijn visum pas de 14e in en niet de 13e en moest ik dus nog een dagje extra in Phnom Penh blijven. Vanwege het nieuwjaar was het niet meer mogelijk op de 14e een rechtstreekse bus naar Saigon te krijgen en moest ik dus een hele trage bus-boot-bus combinatie nemen (met traag bedoel ik in dit geval om 8 uur ’s ochtends vetrekken en pas om 01.00 uur aankomen – gelukkig was de tocht op zich best mooi). De 15e (maandag) een beetje rondgewandeld in Saigon (wederom best een leuke stad eigenlijk) en ’s middags naar het War Museum geweest. Dit is vooral een fototentoonstelling over de Vietnamoorlog. De tentoonstelling is wel een beetje eenzijdig (de VS was fout, de Noord-Vietnamese communistische regering goed – Vietnam is nog steeds een één-partijdige communistische staat) maar wel heel indrukwekkend. Dinsdag ben ik met een tour naar de Cu Chi tunnels geweest. Dit gebied bestaan uit een ondergronds tunnelcomplex van iets van 200 km, waar de Vietnamezen tijdens de oorlog schuilden en de gevechten tegen de Amerikanen organiseerden. Een heel klein deel van de tunnel is te bezoeken en ik kan jullie vertellen dat die Vietnamezen hele kleine mensjes zijn. Na slechts 40 meter ondergronds ben ik er weer uitgegaan aangezien gehurkt voortbewegen niet mijn favoriete bezigheid is; een beetje een claustrofobische activiteit.
Na Saigon ben gister ik veder gegaan naar Mui Ne (waar ik nu nog zit), een strandplaatsje met verdacht veel Russen (blijkbaar is voor de kust olie gevonden en halen de Russen dit uit de grond). Hier ben ik vooral om nog even wat bij te kleuren en de zandduinen te zien. Daar vanmiddag heen geweest: ze waren ok, maar niet geweldig. Wel is het heerlijk om na alle grote steden weer even op het strand te liggen. Morgen ga ik weer verder naar Dalat. Deze plek ligt wat hoger, dus als het goed is is het daar wat koeler… we zullen zien!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
